Gangbare dag (in Bamako)

29 maart

Oh, normale gangbare dag? Opstaan tussen 9 en 10. Vandaag dichter bij 10 dan bij 9. Tandenpoetsen, gezicht wassen. Bubu aan, laptop mee naar beneden. Plekje zoeken, airco hoger zetten zodat ik geen kou vat (brrr, 26 graden celsius). Paar websites bekijken. Amadu helpen met .php3 probleempje. Kijken of de Kunnafonix 0.1 bittorrent het al doet. Helaas niet. Bedenken wat ik voor 0.1.1 ga doen. In de tussentijd al 2 keer naar de plee gerend omdat ik gisteren dacht dat die rooie fles de ketchup was (was dus sauce de piment). Gisteren was geen normale dag. Vrij laat opgestaan (eergisteren was zeker geen normale dag :). Met de importeur van die sauce z'n auto rondgereden (richting Kati, 15 km van Bamako, en weer terug) en uiteindelijk ergens gaan wandelen in de heuvels rond Bamako. Uitzicht op Bamako. Ontzettend groene stad. En je vraagt je af waar, wanneer en waarom, afrogression. Waarom is het niet gewoon een stad waar het goed toeven is? Met een beetje minder stof, een beetje meer asfalt? Schijnbaar is het in Dakar (Senegal) wel redelijk in orde. En was het in Abidjan (Cote d'Ivoire) goed toeven, maar opeens niet meer dus, daro. Zoveel problemen hier. Maar sommige problemen zijn fundamenteler dan andere. Is het de cultuur? Is het de koloniale erfenis? Maar ok, ik zal wel wat meer alledaagse dingetjes typen. :)

30 maart

Tegen het eind van de middag kwam nog een Dolo langs. D'r zijn er vrij veel hier in Bamako. Allemaal Dogon. Studeert Engels en Duits. Samen gaan eten bij "Papa". Een restaurant - nou ja, eigenlijk is het gewoon een keet - waar ik normaal liever niet naartoe ga. Uitzicht op runderhart en de brandlucht van bakkend vlees zijn niet mijn favoriete omstandigheden om mijn kostje naar binnen te werken. Meestal eet ik salade met friet (meestal koud) en brood. Soms bonen i.p.v. friet. Zo'n maaltijd kost dan meestal niet meer dan 250 CFA (een halve dollar). Ik ontmoet zoveel mensen dat het moeilijk is om namen te onthouden. Namen zijn ook moeilijker te onthouden als je ze nog nooit gehoord (laat staan gezien/gelezen) hebt. Veel mensen hier in de buurt weten inmiddels wel hoe ik heet. Abubakar Keita. Ik dacht eerst "Guaka Keita", maar telkens als ik Guaka zei verstond met "Abubakar". Keita vanwege Salif Keita en het feit dat een Hospitality Club Peace Corps meisje waarmee ik gemaild heb voordat ik hier kwam ook zo heet. Vaak zijn er 's avonds straatfeesten, waarbij kinderen en jongeren dansen in een grote kring. Dankzij het vinnige buurmeisje hoorde ik opeens mijn naam over de installatie klinken. En moest ik dus ook die grote kring in. Ik was even bang dat ik daar in mijn eentje zou komen te staan, maar gelukkig kreeg ik al snel gezelschap. Veel gejuich. Naderhand kreeg ik te horen dat ik toch wel goed kon dansen voor een tubab. Daarna naar de Blabla straat gegaan met Issa Dolo, die het straatfeestje ook had gevonden. Jerome bleek intussen een nieuwe telefoon te hebben. Met hetzelfde oude nummer. Mazzel voor hem. Volgens hem zat er meer achter afgelopen zondag, bij de grote rellen die er hier in Bamako hebben plaatsgevonden, vanwege Mali - Togo. Mali was eigenlijk al kansloos voor plaatsing (voor iets belangrijks), maar het 1-2 verlies was toch reden voor massale plundering, brandstichting en blijkbaar zelfs moord. Ik heb al wekenlang geen krant gezien hier, en 't is eigenlijk wel jammer om er niet meer van te weten. Het schijnt vrij groot te zijn, en hetgeen ik vandaag bij Google News heb gevonden was niet erg informatief. Maar ja, blijkbaar is de politie dan toch nog ergens goed voor, af en toe, zo nu en dan. Het schijnt dat er grote onvrede is over de president "ATT", maar het vreemde is dan weer dat overheidsgebouwen niet geplunderd zijn, en dat vooral bars (met prostitutie en drank) het doelwit waren. Eden Park, waar ik vrijdagavond nog was, is platgebrand, en twee Chinezen (probeer maar eens een Chinees restaurant zonder hoeren te vinden hier...) zijn gelyncht.

31 maart

's Ochtends sta ik op, om gelijk te beginnen met werken. En dan ga ik meestal tegen een uur elf, half twaalf op zoek naar eten. Meestal brood met omelet of brood met friet en komkommer. En koffie. Sinds 2 weken is er een nieuwe keet, en deze keet heeft dus echte, lekkere koffie. Niet de Nescafe die gebruikelijk is hier. Het gebruik van merknamen voor generieke produkten is trouwens erg gebruikelijk, zoals Lipton voor thee en Kleenex voor snotpapier. Hoe heet dat ook alweer? ik merk toch dat ik af en toe een beetje moeite heb met de Nederlandse taal... En nu heb ik volgende week wel een nieuwe collega waarmee (of eigenlijk -tegen) ik Nederlands kan spreken, maar dan kan ik niet veel meer dan gebroken Duitserlands terugverwachten. Sebastian komt uit Berlijn. Waarschijnlijk hebben we elkaar wel eens gezien, op een van de twee hackerconfs in Berlijn waar we allebei waren (hetgeen natuurlijk niet al te toevallig is :)

shensche: ich hoffe, dass du wirklich mit mir niederlaendisch sprechen kannst. ich merke doch immer wieder, dass mir diverse niederlaendische vokabeln nicht gelaeufig sind. :)

Ich glaub' dass wird schon klappen. Sonst kan ik ook een beetje mischen :) Guaka 02:20, 4 Apr 2005 (CEST)

Josh is ziek sinds een paar dagen. Ik heb het vermoeden dat dat vanwege de nieuwe airco's in de kantoorruimtes is. Hij zit vlak d'ronder. Laura is al tijden niet meer echt aanwezig. Armoede. Een meisje, jaar of 4, hier voor het huis, zoekend naar wat dan ook in de verbrandvuilnisbak. Ik geef haar de koekjes die ik net gekocht heb. De "woningen", vol met mensen. De stank. Schuldgevoel. Is het gek dat iedereen hier weg wil? Uit deze hel op aarde. Verdonk: "Deze mensen kiezen er zelf voor de uitspraak in Nederland af te wachten. Maar het beleid is gericht op terugkeer. Opvang geeft verkeerde signalen en valse hoop naar betrokkenen" [1]. Ik probeer me in te denken, onmogelijk, maar wat zou ik doen als Mali-er. Wakker liggend in stank, lawaai, op het harde beton. Niet eens in staat de inschrijving van de bibliotheek te betalen. Honger. Geen uitzicht op verandering. En wat doe ik? Ik ben hier 2 maanden. En blijf hier nog 2 maanden. Ik doe mijn ding. Het project is oke, maar wat het nou echt wezenlijk verandert hier. Geen idee. Het verbeteren van informatie en communicatie zorgt er niet opeens voor dat mensen minder honger hebben. Honger. Geen idee wat dat is. Ik dacht dat ik in India een idee had gekregen van wat armoede is, maar India is rijk ten opzichte van Mali. Indi-ers hebben veel meer mogelijkheden, zo lijkt het. Zelfs als ze in de laagste kaste zijn geboren bestaan er tegenwoordig goede mogelijkheden om "iets te berijken". Boeken zijn goedkoop, communicatie is niet zo duur als hier. India heeft kust, spoorwegen, straten. Mali heeft woestijn en 1000 km verharde weg met gaten.